Bir Dal Gülün Öğrettiği

Çocukken evimizin bahçesinden öğretmenime çiçek koparırdım.
Minicik ellerimle gücüm yetmezdi; dalına uzanır, ön dişlerimle koparmaya çalışırdım.
Her çiçekle birlikte bir süt dişim daha giderdi belki…
Tam ağlayacakken, öğretmenimin gülü aldığında ki mutluluğunu hayâl eder hemen gülü koparmanın sevinciyle okul servisine doğru koşardım. Öğretmenime bir gül götürmek, tüm o küçük acıları unutturacak kadar güzeldi...

Aradan yıllar geçti.
Süt dişlerim yok artık.
Yerlerine hayatın öğrettiği gerçekler, sorumluluklar ve tecrübeler geldi.
Ama içimdeki o küçük kız hâlâ aynı heyecanla duruyor.
Bugün 24.11.2025  Öğretmenler Günü…
Ve ben yine öğretmenime bir gül götürmek istedim.

Bu kez dişlerimle değil; kendi emeğimle, kendi gücümle aldığım bir dal gül…
Geçmişimden bugünüme uzanan en temiz teşekkürüm...
Öğretmenimin görev yaptığı okula gidip, kapısını açtığımda yüzündeki tebessüm, çocukluğumu bir anda geri getirdi.

Heyecanla şunları söyledi:
“Sabah uyandım, dedim ki; Elif’im bugün beni arar. Elif'im her sene ihmal etmeden ya arar ya yazar ya da gelir. Unutmaz." dedi.

"Güzel kızım, seninle gurur duyuyorum. Sen küçükken de böyleydin.” sözleri ise içimde yıllardır sakladığım o öğrenci heyecanını yeniden canlandırdı.
Mezun olsak da öğretmenler bizi bırakmaz aslında.
Biz büyüdükçe onların öğretmenliği büyür, derinleşir, hayatımıza karışır. Benim öğretmenim de bana her zaman bir şeyler öğretmeye devam etti...

Bir gün öğretmenimi ziyaret ettiğim de küçüklüğümde ki gibi mızmızlanmıştım. Bu kez hayatı şikayet ediyordum :) Sevgisiyle beni toparlayan o sesi, yıllar sonra yine duydum: Biraz kaşlar çatık şekilde;
“Yorgunluk yok, hemen toparlan bakayım!”demişti ve kendime gelmiştim. Yine bir ziyaretimde
" Bir sürü sorumluluklarım var. Eğitime devam etmeyeceğim." dediğimde ise, adetâ kulağımdan  çekip sırama oturtur gibi kararlı bir ses tonuyla:

“O eğitim bitecek!” dedi.
Ve bitti. Çünkü o isterse olur. :)
Bugün birlikte eski günleri andık, fotoğraflar çektik, anılarımıza yeniden dokunduk.
Ben ona bir gül verdim; o bana yine bir ömürlük ışık verdi.
Kitabını hediye etti, içine şiir yazmış…

Her satırında bizi yıllar önce aynı sınıfta buluşturan o sevgi vardı.
Yazarlığa bunca gönülden sarılmamın sebebi belli oluyor aslında.
Beni harflerle büyüten, cümlelerle şekillendiren o güzel öğretmenim…

???? Canım öğretmenim Esra KARABAY; Öğrettiğiniz her şey için minnettarım. Işığınız hiç sönmesin.
Hayatımda iz bırakan öğretmenime ithaf ettiğim bu yazı vesilesiyle; bugün hâlâ bir çocuğun omzuna dokunan, onu yüreklendiren, yolunu aydınlatan tüm öğretmenlere sonsuz teşekkürlerimi sunuyorum...