Dur Bi Düşün...

Bu köşe, dünyanın derdini birkaç dakikalığına askıya alıp kendimize gelme köşesi., Ünye'nin martısı gibi bağımsız, sokak çayı gibi demli yazılarla geleceğim karşınıza. Bazen güleceğiz, bazen "hadi canım sen de!" diyeceğiz. Ama en çok da birlikte düşüneceğiz. Çünkü düşünmek, gerçekten bedava... Hem de yan etkisi sadece tebessüm.

Mesela haftaya, Ünye'nin bir sokağından yürüyüp çıkabiliriz karşınıza. Ya da bir simitçinin dumanıyla karışırız anılara. Belki doğaya kulak veririz, belki sadece bir çay bardağının kenarına düşen sessizliği konuşuruz.

Derdimiz büyük laflar etmek değil; küçücük detaylarda yakaladığımız o kocaman duyguları paylaşmak. Çünkü hayat dediğin, bazen bir fırın tepsisinde kabaran kek kadar basit, bir martının uçuşu kadar anlamlıdır.

Ben buraya hayatın ağır mevzularını dizmeye değil, biraz da gözümüzden kaçan güzellikleri hatırlatmaya geldim. Çünkü hepimiz bazen unutuyoruz.. Güzel şeyler görmeye ihtiyacımız var. Gün batımına bakmadan geçen günler çoğaldı, kahkahalarımızda bile acele var. 0 yüzden bu köşede birlikte yavaşlayacağız.

Kimi zaman çocukluğumuza uzanacağız, kimi zaman bir firın önünde oluşan sıradan sıranın içindeki mucizeyi konuşacağız İçimizden geçenleri konuşmaya cesaret ettiğimiz, "ben de böyle hissediyorum" dedirten satırlarda buluşacağız.

Çünkü her yazı biraz iç dökme, biraz da gönül alma işidir: Belki sen okuyacaksın ve diyeceksin ki, "Aynı ben!" işte o zaman, bu köşe amacına ulaşmış olacak.

Yazılarımda büyük hedeflerim yok; sadece bir kişi bile okusa, içinden gülümsese, yetiyor bana. Çünkü bazen bir yüreğe dokunmak, bir şehrin kalbine dokunmak gibidir.

Eğer bir gün yazdıklarım birinin kalbine dokunursa, gözünde bir tebessüme, içinde bir "Aynı ben!" duygusuna dönüşürse. işte o zaman bu köşe yalnızca benim değil, hepimizin olur: Çünkü bazen bir cümle yeter; kalpten çıkan bir satır, başka bir kalpte yerini bulunca yazmak gerçekten anlam kazanır.

Unutma, bazen hayatı düzeltmek için devrimlere gerek yok; bir cümle bile yeter: