Doğanın Akışında Bir Yaz...

Köyde sabahları dinlenmiş şekilde ve bol oksijenle uyanırsınız. Hava daha serin, rüzgâr daha hafif eser. Şehirdeki korna sesleri yoktur; yerine horozların sesi, ağaçların hışırtısı ve kuş cıvıltıları vardır.
Bahçeye çıktığınızda fındık dallarının arasından süzülen ışık size günaydın der. "Günaydınnn, bugün ömründen bir gün daha eksiltmek yerine bir gün daha katmaya geldim."Burda insanın ömrü uzuyor resmen ????

Bu yıl tatil bizim için biraz farklı geçti. Belki de hayatımızın en uzun, en gerçek tatilini yaptık. Üç ay boyunca köydeydik… Şehirdeki işlerimizi de uzaktan takip ettik, ama ruhumuz köyde dinlendi, bedenimiz orada nefes aldı.Bu üç ayda sanki üç yılın yorgunluğunu attık.

Hobi bahçesi yaptık. Tohumları toprağa atarken, fidelerin havada süzülür gibi boy atışını izlemek tarifsizdi. Civcivlerin, kuzuların büyümesine şahit olmak…

Geceleri gökyüzünde kayıp giden kuyruklu yıldızları, dans eden ateş böceklerini görmek… Bütün bunlar bize zamanın aslında ne kadar yavaş ve huzurlu akabileceğini gösterdi.

Köyde ömrümüz uzadı sanki. Yorgunluklarımız kayboldu, dertlerimiz eridi gitti. Misafirlerimize bahçemizden kopardığımız domatesi, biberi, dalından kopardığımız salatalığı ya da tavuklarımızın taze yumurtalarını ikram ettiğimizde hissettiğimiz mutluluğun tarifi yok. O paylaşmanın verdiği huzur, şehirde hiçbir şeyle değişilmiyor.

Şehirdeyken sık sık hastalanırdık. Ama bu üç ayda ne hastalık gördük, ne uykusuzluk, ne de depresyon. Tertemiz hava, doğal yiyecekler, toprağın kokusu ve hayatın kendi ritmi… Bize en büyük şifayı verdi.

Anladım ki insan mutsuz olduğu için hasta olmuyor. Doğanın akışından, yaratılışın düzeninden koptuğu için mutsuz oluyor. Şehirde ne kadar konforun içine kapansak da aslında ruhumuz daralıyor. Oysa köyde hiçbir şey eksik değil. Hayat, olması gerektiği gibi.

Belki hepimiz kendi payımıza şu soruyu sormalıyız: “Ben hayatın doğal akışına ne kadar yakınım?”
Çünkü mutluluk aslında orada gizli.