Emekleyen Zaman Direksiyona Geçti...

Bu hafta kendi heyecanımı paylaşmak istiyorum sizlerle.Benim için çok özel bir ilki yaşadım. Belki de bu yazı birçok anne babayı hayallere götürecek....

Ya da geçmişte kalan o tatlı anıları usulca gün yüzüne çıkacak...

Daha dün gibi... Yere ilk kez dizlerini koyup da emeklemeye çalıştığı günü hatırlıyorum. Sonra adımlarını atmaya başladığında, kalbimin nasıl çarptığını, gözlerimin dolduğunu…

Her anne gibi ben de her "ilk"e şükreden, her "yeni"ye heyecanlanan biriydim. Şimdi zaman öyle bir hızla geçti ki, o küçücük adımların sahibi kızım, bugün direksiyon başına geçip beni gezdiriyor.

Kızım 18’ine girdiğinde, doğum gününde ona bir hediye verdik: Sürücü kursu kayıt belgesi. O an, ona verdiğim en anlamlı hediyelerden biri olduğunu düşündüm. Çünkü bu, sadece araba kullanmayı öğrenmekle ilgili bir şey değildi. Kendi yolunu çizmenin, kendi kararlarını almanın, hayata biraz daha kendi penceresinden bakmanın sembolüydü.

Ve bugün… Kursu başarıyla tamamladı. Ehliyetini aldı. Belki onun için bir kimlik gibi görünüyordur bu belge ama ben bir anne olarak o ehliyette daha fazlasını gördüm. İçinde yılların emeği, sevgisi, uykusuz geceleri, oyuncaklı gündüzleri, saç örgülü sabahları, tartışmalı ergenlik akşamları vardı. O belge aslında onun büyümesinin sessiz bir ilanıydı.

En çok da şu tesadüf gönlümü okşadı: Yıllar önce ben nasıl Özhan Hocamdan direksiyon dersi aldıysam, şimdi kızım da ondan aldı. Sanki zaman kendi içinde bir daire çizdi, beni en tanıdık yerimden yakaladı. Buradan Özhan Hocama da sevgilerimi, selamlarımı göndermek istiyorum. Bir evin direksiyonunu yıllardır çeviren bir anne olarak, şimdi kendi direksiyonuna oturan kızımı size emanet etmek ayrı bir anlam taşıdı benim için.

Bugün kızım arabayla beni gezdirirken, camdan dışarı bakarken içimde tuhaf bir his vardı. Hem geçmişi, hem bugünü, hem de gelecek kaygılarını taşıyan o tanıdık anne duygusu... Hani derler ya; bir anne, çocuğu kaç yaşına gelirse gelsin onun saçını okşamak, onun gözünün içine bakmak ister. İşte ben de bugün, sürücü koltuğunda oturan genç kızın içinde hâlâ o tombul yanaklı bebeğimi gördüm.

Ve fark ettim ki… Zaman emeklemiş, yürümüş, koşmuş, şimdi de direksiyona geçmiş.
Ve ben, tüm bu yolculuk boyunca ona sadece eşlik etmişim. Elimi bırakacak yaşa geldi ama yüreğimden hiç ayrılmayacak.

Bir kız çocuğu büyütmek, aslında bir kadının yeniden büyümesiymiş.
Ve ben bugün, kızımla gurur duyarken biraz da kendime "aferin" dedim.

“Sen iyi bir anneymişsin” dedim, sessizce…