Sonbahar Yorgunluğu

Sonbahar geldiğinde sadece ağaçlar sararıp dökülmüyor; ruhlarımız da sessiz bir yorgunluğa teslim oluyor. Şuan saat gece 03.00 ve dışarıda sonbahar yağmuru yağıyor. Kendimi cok yorgun hissediyorum, yazılarımla dinlenmeye çalışıyorum...

Benim yorgunluğum, çocukluğumdan kalan boşluklardan besleniyor. Bebekken annemi kaybettim, yuvamız dağıldı. O kayıp, yıllar geçse de bazen bir sonbahar akşamı gibi sessizce üzerime çöker...

Bebekliğimden kalan kareler hâlâ hafızamda: Annemin şişmiş, sararmış ayakları; üzerine kolonya döktüğüm ellerim; sırtına yastık götürdüğüm minicik ben… Doğru mu hatırlıyorum bilmiyorum ama hissettiğim sevgi ve korku gerçek...Ve anneannem beni büyüttü; sevgisi ve çabası olmasa belki de hayatta kalamazdım. Ama o boşluk… o eksik parça yıllar geçse de hâlâ orada.

Sonbahar gibi insan da bazen yorgun düşer. Bu yorgunluk zayıflatmaz; aksine bize ne kadar dayanıklı olduğumuzu hatırlatır. Kaybettiklerimiz, yoksunluklarımız, acılarımız… hepsi bizi biz yapan parçalarımızdır. Eksikliklerimiz bile bize hayatı, sevgiyi, dayanmayı öğretir.

Benim boşluğum hâlâ var, ama artık onunla yaşamayı öğrendim. Çünkü öğrendim ki, eksikliklerimizle barışmak, yorgunluğu kucaklamak ve hâlâ ayakta durmak, insan olmanın en derin hâlidir.

Hayat, boşluklarımızla tamamlanır. Ve boşluklarımızla büyürüz...