Aynısından, analizsiz, kasvetli, rahatsız edici bir yolculuk. Beyoğlu İstiklal Caddesi’nde bir terzi; Gömlek dikim ustası. Üst katta oturan İstanbul hanımefendisi. Turgut’un teyzesi.
Apartmana girip çıkarken gömlekçiye uğrar hal hatır sorar dinlenir, arada bir de ‘Bizim Turgut, bizim Turgut’ diye yeğeninden bahseder.
Sabahın erkenden
-Dün akşam konuştuk ‘evladım bu hafta sonu geliyor’ yanına uğrayacak der.
iktidar ve muhalefet için modadır hafta sonları İstanbul’a gitmek.
Cumartesi gelip çattığında eskortlu araçlar güvenlik ordusu, dükkanın etrafını sarar. Makam aracından inen, ‘Bizim Turgut’ Turgut Özal’dır.
Ensesi kalın gıdıları bol kolları dolgun ve kısaydı. Gazetecilerimiz ‘Tonton’ takmışlardı adını. Hiç kızdığını görmedim, bazen ağzını açar konuşur gibi yapar dudaklarını ısırır mı ıslatır mı teyzesi bilirdi. Usta ölçüyü alır Pazar gününe yetiştirir koruması gömlekleri alır.
Pazartesi mesai başladığında bir rahatlık hisseder sevgili Özal. Hemen telefonu açar ‘haftaya iki tane daha istiyorum’ der. Turgut Özal her seferinde Terzi Celalettin Bey’e ‘benden bir şey istemiyorsun, hiç mi derdin yok?” der.
-Her seferinde ‘yok efendim’ der. Artık makamında, kürsüde, mecliste çok rahattır koynundan da boynundan da.
Aradan zaman geçer.
Gene bir hafta sonu terzide.
-‘Hala benden bir şey istemedin ne biçim adamsın!’
-Efendim Karamanı il yapar mısınız?
-“Yooo işte onu benden isteme” der Rahmetli Özal ve aylar sonra bizzat kendisi arar.
-Müjde müjde Celalettin Bey Karaman il oldu.
Ünye’nin de içinde olduğu zaman diliminde Ereğli il olacakken ve hiç hesapta yokken Karaman il olur. Özal’a rağmen, gece yarılarına kadar göğüs göğüse ne mücadele.
TÜİK, bir tükürük attı, Yıldız cevabını verdi yüzümüze karşı hem de yediyıldızlı.
Yanı başımda Muhtar Ömer Bey var komşum. Ne sohbet edebiliyoruz ne bir bardak çay içebiliyoruz. Hep yarım kalıyor, gelen gidenlerden. Sorunları var insanların…
Ertuğrul Günay, Hilmi Güler, İdris Naim Şahin, Numan Kurtulmuş bakanlar kurulu Ordu ilimizden oluşurken sorunlarımız bitmiş miydi? Takla üstüne takla attığımızı sanıyorlardı, biz de öyle zannettik.
Yeniden başladık, vaatlerle gelip giden Süleyman Demirel’in de vaatleri arasındaydı. Bu gidişle de haklı nedenleri, objektif parçaları birleştirip yola çıkılmazsa gelecek pek parlak görünmeyen zaman kaybı.
Bizden önce, bize yakın ilçelerimizin, beldelerimizin insanları manşetlerde, programlarda, kulislerde yer almalı. Köyünden çıkınca iline, hastaneye resmi kurumlara ancak ikindi vakti ulaşabilen uzaklıktaki gerçeklerle.
Bizde hep ‘30 ilden büyük ilçeyiz’ denir, Kendimizi biliriz, Çarşamba’nın da 40 ilden büyük olduğu söylenir. Perşembe de Slow city. Sakin olmakta fayda var. Yoksa birbirine benzeyen rüyalar hiç doğal değil…
FACEBOOK YORUMLAR