SEREMONİDE ÖNCELİK

Sokakta seçim, mecliste çorba torba tombala yasaları. Hamamda kurnaya daldırılan tasın yankısı, gelecekte salt tatlı anıların biriktiği mecliste tartışmaları. İnsan düşünmeden yaşayabilir mi?  Günümüz dünyasında düşünceye ekran ve medya fazlasıyla yeterli. Yalanlar tuzağı insanları içine çekince, bize düşündürecek gerçek hikayeleri.

Anlat dedim uzaklardan gelen dosta. Kendimizi tatlı bir havaya kaptırıp söyleşimizi sürdürüyoruz.
-Çalışmaya başladıktan sonra vatandaşlık için başvurdum.
Nasıl yani, parayla mı gittin, ev mi aldın?
-Yok abi, bir kitapçık veriliyor onu ezberliyorsun. Avustralya Kralının,  başbakan,  bakanların isimlerini, meclisin sandalye sayısı, yönetim sistemi hukuk, siyasi ve coğrafi yapısından, başkentinden bütün şehirlerini bilmek zorundasın.

Gel de düşünme!
Acaba ülkemize göçmenin biri gelirse bizde de aynı uygulamadan geçer mi? Devam ediyor.

-Eğer sınavı geçersen elinde Avustralya bayrağı ile seremoniye çıkıyor, andımızı okuyoruz. Yemin ediyoruz, sözler veriliyor, ilkeler dürüstlük, insanlara devlete saygı, kurallara uyum. Gel de düşünme!

Elin adamına bak bir de bize, bırak göçmeni bu coğrafyada doğmuş insanımız kültüründen ekmeğine yaşamdan ölüme gerçeklerden soyut,  insanına, vatanına düşmanlığın tuzağında.
    
Bugünlerde dost sofrası çok bereketli. Ömer. Televizyondaki değil. Bu gerçek Japonya’dan. Başladı gerçek hikayelerden…

-Abi covid dönemi, vergi dairesinden mektup geldi. İçimden, aha şimdi bana ceza yazacaklar, korktum gitmedim. Çok geçmeden iki Japon memur kapıda, gülümsüyorlar.  Abi covid dönemi olduğu için ciromun düşük olduğunu görmüşler, hükümet bana sekiz bin dolar yardımda bulundu. O korkuyla sevinci asla unutamam.
Bizde yok mu gerçek hikayeler, oğlan trafik cezası yemiş, akşam sofrada soruyorlar,
-Bugün ne yaptın baba?
-Manava gittim, bankaya oradan vergi dairesine, trafik cezasını yatırdım.
Oğlum sinirlenir ben ona sinirlenirim,
-Baba ben de yatırdım ya, nasıl oluyor düşmüyor mu hesaptan nasıl silinmez,
-Sen hangi vergi dairesine,
-Devletin kaç tane vergi dairesi olur,
-Tamam tamam boşuna tartışmayalım, yarın düzeltiriz.
Sabah veznenin önündeyiz, memur,
-Parayı veremeyiz,
Ne yapacağız?
-yeni bir vergi tahakkuk ettiğinde oradan düşeriz, peki dedik döndük evimize.

Ankara’da kanun çıkaran vekil çıkarılan kanundan haberi yok, Ünye’de otorite Ankara’da çıkan kanunu vekile yutturuyor. Keyifli bir yazı olacak, başlık bile çok şık “Danıyamadum ve Norm kadro.”

Düşünerek yaşamak keşmekeşe düşürüyor insanı. Yoksa tüm ulusun seremoniden geçmesi mi gerek?