KOLTUK AÇLIĞI

Ne güzel yönetiliyordu memleket.  Bir ustanın sihirli eli değmişti sanki. Belki de milenyumun başlangıcı hatırına. Sırasıyla kalfalık sonra çıraklık. Tersine karışık azımsanmayacak mazinin sarmalından geçmiş kaideli tarih.

Başkan konuşuyor, Ankara, İstanbul çok çektin hele İzmir. İçimden, Ünye’yi de söyleyebilir diye geçti. Olmadı. Yol uzun üç çocuk nüfus yoğun. Beş ay öncesinden asgari ücret, beş ay öncesinden yerel seçim konuşulur duruma düştük. Daha beş ay önce de genel seçim.

Memleket zengin, insanlardaki bahar sarhoşluğu bitmiyor. Tempo hızlı, ortalık şıngır mıngır. Kimsenin kimseden aşağı kalır yanı yok.

Akşam, karşı kaldırımdan yürürken, geçmişte şehrin pazaryeri olarak kullanılmış alan, geçmiş anılarımla gerçek arasında birden güncellenivermişti. İçimden şunun yanından geç, incele bir şeyler yazarsın dedim.

Şeytan bu ya, yapıtın tam ortasında, girişin önünde su sesi dekoratif süslü su çeşmesi. Fışkı yiyenler fıskiye koymuşlar. Çeşme göremedim. Kaldırımın üstünde saç kütle çaprazında elektrik direği. Az ilerde koskoca bedesten tabelası o da kaldırımın üstünde. Arkasında devasa yapıt. Kaldırım böyle içtenlikle süslenirken kaldırımın ortasına orta büyüklükte bir asa sokmak akıllarına gelebilirdi.

Sadece tonozun işlevi bedesten tonunu yakalamış. Hiçbir zaman beceremedik çirkinliklere eşit zeka. Geçtiğimiz hafta açılışı yapılması elverişsiz zeka. Bitirilmemiş, içinde olması gerek insanın olmadığı, çayın suyun şekerin tatlının ikram edilmediği kendilerince oturtulmuş yapay zeka. Hele israf olan zaman…

Şeytan, ‘bir daha bak yanlış yazma’ dedi. Ne göreyim; çeşme, ya sonradan yapıldı, ya da ilk geldiğimde görememiştim. Karşı caddedeki esnafa sormak istedim, berber tıraşta, yanındaki müşteriyle işbaşında, yan tarafa bakınca çocuk. Ben de vazgeçtim.

Çeşme de kaldırıma yapılmış. Boşuna denmemiş Alaman çeşmesi diye. Nasıl ve nereye yapılacağını biliyorlar. Adamlar yapıyor, dolu memlekette hele İstanbul’da. Devamı da var Alaman köprüsü, Alaman Bumbası.

Değişim çok zor kafa aynı kafa, mermer. Gençler görmezden geliniyor. Dişlemişler koltukları al alabilirsen.

Şair, ‘dişler kenetlenmiş’ derken insanlık için, onur içindi,  koltuklar için değil…

Kitap okumak, şiir, film izlemek, sahile çıkıp aydın ufuklara bakmak. Koltuk açlığı salgın biçimini sıfıra indirgemenin yollarından biri.