NİCE YÜZYILLARA…

Hiç bitmesin dedim, Geçtiğimiz hafta Cumhuriyetimizin 100. yıl kutlama töreninin haberini aldığımda sabahın 10.30’ydu. Saat 11’de şehir stadyumunda buldum kendimi.

Özlemişim, gözlerimden akan yaşların kimse farkında değildi, sadece güneş gözlüğümün camlarının arasından akan gözyaşlarımla sanki bu coşkuyu ilk defa yaşıyorum. Akşama kadar hanımla şehrimi dolaştım.

Bazen Ünyeliler, ‘hiç Ünyeli göremiyorum’ diye sitemde bulunur. Ben de göremedim. Her yer çok kalabalık. Hanımla akşama kadar Atatürk’ü, devrimlerini, Cumhuriyeti konuştuk. Telefon ekranından dünyanın dört bir yanından akan görüntülerle, ülkemin her köşesindeki törenleri izledik.

Hava kararmış akşam çoktan olmuştu. Kendimizi eve atmışken oğlum telefonda,
-Baba fener alayı kortejine katılmıyor musun?
-Katılmadan olur mu Cumhuriyetimizin yüzüncü yılında tarihi bir güne…

Varsın erkan haber vermesin, varsın havuz medyası, yavuz medyası haber vermesin, Yüzüncü yıl virajının biraz ilerisinde Cumhuriyetimizin yüzüncü yıl kutlamasına korteje katılırken, Atatürk ve silah arkadaşlarının kurduğu Türkiye Cumhuriyeti’ni, cumhuriyetin güzel insanlarının coşkuyla sahiplenmesi gene duygulandırdı ama Allah’tan bu sefer gece.

Cumhuriyet kurulduktan bu yana kimse yan bakamadı. Bakanlar da dersini aldı, ancak birbirimize yan baktık. Cumhuriyetle ister barışık ister karışık, ister laik isterse dinci, etnisiteden cinsel guruplara, barışçıl iletişim kuramamanın dış güçler diye iç güçlerin ne oluyoruz diye tepki koyamadan tartışmalar, çalkantılar içinde sadece boşa geçen zaman ve yitik yıllar.

Dünya bizi izliyor, dünyanın hiçbir noktasından bizimki gibi kutlama fotoğrafları gelmez.
Kutlamalarda aklıma dünyaca ünlü şairimizin dizelerini getirdi.

“Hiç kimseden,
Hiçbir şey beklemeksizin
Bir şarkı söyler gibi ölebilirdiler.”

Nice yüzyıllara…